Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ για τα 10 χρόνια από το Δημοψήφισμα του 2015

1. Με το δημοψήφισμα που προκήρυξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και πραγματοποιήθηκε 10 χρόνια πριν, στις 5 Ιουλίου του 2015, επιδιώχθηκε να “φορτωθεί” στον λαό η επιλογή της υπογραφής του τρίτου μνημονίου, να συνεχιστεί ο δανεισμός της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας και να ξεπεραστεί η καπιταλιστική οικονομική κρίση, συνεχίζοντας την επίθεση στην εργατική τάξη και σε όλο τον λαό που είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Ήταν η κορύφωση της επιχείρησης εξαπάτησης του ελληνικού λαού από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που αναδείχτηκε με την κάλπικη υπόσχεση για κατάργηση των μνημονίων και τελικά συνέχισε και κλιμάκωσε την πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση καλούσε τον λαό να τηρήσει “στάση αξιοπρέπειας” και να ψηφίσει “ΟΧΙ” στην πρόταση των δανειστών, εκείνη τούς έστελνε τη δική της πρόταση για τρίτο μνημόνιο, με μια λίστα εξίσου βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων.
2. Το ΚΚΕ πήρε την ευθύνη και αποκάλυψε έγκαιρα στον λαό τον κάλπικο χαρακτήρα του δημοψηφίσματος. Το πρωτοσέλιδο του “Ριζοσπάστη”, τρεις μέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, έγραφε «Το “ΟΧΙ” τους είναι “ΝΑΙ” σε τρίτο μνημόνιο»! Κατά τη συζήτηση στη Βουλή για την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, το ΚΚΕ κατέθεσε πρόταση να συμπεριληφθεί σε αυτό -εκτός από την πρόταση της τρόικα (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ)- και αυτή της κυβέρνησης, αλλά και το ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Αφού η πρόταση αυτή απορρίφθηκε, το ΚΚΕ κάλεσε τον λαό με το λευκό, το άκυρο και την αποχή, να “ακυρώσει” τα ψεύτικα διλήμματα και να δείξει την αντίθεσή του σε κάθε αντιλαϊκή εξέλιξη. Το ΚΚΕ διαχώρισε το ψευδεπίγραφο “ΟΧΙ” της κυβέρνησης από τη στάση που τελικά κράτησε η πλειοψηφία του λαού μέσα σε έναν ορυμαγδό προπαγάνδας, παραπληροφόρησης, εκβιασμών και εκφοβισμού. Στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών που ακολούθησε, ήταν το μόνο κόμμα που δεν έδωσε τη συγκατάθεσή του για την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, στην οποία προχώρησε τελικά η κυβέρνηση Τσίπρα, με τη στήριξη και τις ψήφους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του “Ποταμιού”. Αυτά τα κόμματα, μάλιστα, έσπευσαν να αναπληρώσουν τις κοινοβουλευτικές απώλειες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και επί της ουσίας να την διασώσουν, κινούμενοι με γνώμονα το γενικό συμφέρον του συστήματος που υπηρετούν.
3. Η υπογραφή του μνημονίου δεν ήταν στην πραγματικότητα “προδοσία” ή “στροφή 180 μοιρών” σε σχέση με αυτά που έλεγε προηγουμένως ο ΣΥΡΙΖΑ, άσχετα αν ο λαός που τον στήριξε τότε είχε κάθε δικαίωμα να αισθάνεται προδομένος για τις ψεύτικες υποσχέσεις που έλαβε. Ήταν η λογική κατάληξη και αποκάλυψη του πραγματικού στόχου της εξάμηνης διαπραγμάτευσης, που δεν ήταν η δικαίωση των λαϊκών προσδοκιών, αλλά μια πιο γενναία στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης με ευνοϊκή ρύθμιση του κρατικού χρέους, νέο δανεισμό και νέα επενδυτικά πακέτα, φορτώνοντας τον λογαριασμό στον λαό, όπως και τελικά έγινε. Δεν ήταν αποτέλεσμα “λιποψυχίας”, αλλά μεγάλης αποφασιστικότητας του ΣΥΡΙΖΑ να ξελασπώσει το σύστημα, να βγάλει τη “βρώμικη” δουλειά όταν τα παραδοσιακά αστικά κόμματα της “μεταπολίτευσης”, η ΝΔ και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, βρίσκονταν σε αδυναμία λόγω της τεράστιας λαϊκής δυσαρέσκειας που είχε προκαλέσει η πολιτική τους, σε συνθήκες κρίσης, φτώχειας και τεράστιας ανεργίας. Η αθέτηση των ψεύτικων υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ προς τον λαό δεν ξεκίνησε το βράδυ του δημοψηφίσματος, όπως ψευδώς αφηγούνται σήμερα δυνάμεις που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είχε προηγηθεί η επέκταση της δανειακής σύμβασης του 2ου μνημονίου τον Φλεβάρη του 2015, το “θάψιμο” της Πρότασης Νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, χαρακτηρίζοντας μάλιστα την εξαγγελία για “κατάργηση των μνημονίων με έναν νόμο και ένα άρθρο” ως “σχήμα λόγου”, η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και βέβαια ένα ολόκληρο εξάμηνο κατά το οποίο ο “όλος ΣΥΡΙΖΑ” (συμπεριλαμβανομένων όσων αποτελούν σήμερα την Πλεύση Ελευθερίας, τη Νέα Αριστερά, το Μέρα-25 και το Κίνημα Δημοκρατίας) διαπραγματευόταν ανοιχτά και με κάθε επισημότητα τη σύναψη ενός τρίτου μνημονίου, προετοιμάζοντας ιδεολογικά το λαό να συμβιβαστεί με αυτό. Η πορεία των γεγονότων πήγαζε από τον ίδιο τον χαρακτήρα και την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος που από τη γέννησή του ήταν συμβιβασμένο με το καπιταλιστικό σύστημα και τις διεθνείς συμμαχίες της ελληνικής αστικής τάξης, που υποσχόταν βελτίωση της ζωής του λαού χωρίς σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου και την ΕΕ, χωρίς ανατροπή της πολιτικής που υπηρετεί το καπιταλιστικό κέρδος. Εξάλλου για ορισμένες πλευρές των μνημονίων δυσανασχετούσαν και τμήματα του κεφαλαίου που επιδίωκαν μια διαπραγμάτευση που θα εξασφάλιζε τα συμφέροντά τους και κυρίως τη στήριξη της καπιταλιστικής παραγωγής με κρατικό χρήμα. Κατά συνέπεια, αυτό που πρέπει να αναζητήσει σήμερα ο λαός δεν είναι ένα rebranding του συγκεκριμένου χώρου ή ένας άλλος, “πιο συνεπής ΣΥΡΙΖΑ”, όπως τον καλούν διάφορες δυνάμεις του οπορτουνισμού που και τότε παρείχαν στήριξη στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καλλιεργώντας αυταπάτες, με αποκορύφωμα τη στάση τους στο δημοψήφισμα, όπου στήριξαν με φανατισμό την κυβερνητική πρόταση.
4. Στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν, εκατοντάδες αντιλαϊκοί μνημονιακοί νόμοι προστέθηκαν στους προηγούμενους. Προχώρησαν με πρωτοφανείς ρυθμούς, πατώντας πάνω και στην απογοήτευση εργατικών – λαϊκών δυνάμεων και εμπέδωσης της λογικής “δεν υπάρχει εναλλακτική”, οι ιδιωτικοποιήσεις (με εμβληματικό παράδειγμα τον ΟΣΕ), το χτύπημα σε εργατικά δικαιώματα, οι περικοπές σε κάθε τομέα που αφορά λαϊκές ανάγκες, η επιβολή αντιλαϊκών φόρων, η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση του νόμου Κατρούγκαλου, η θεσμοθέτηση του χρηματιστηρίου ενέργειας κ.ά. Ξεχωριστό και ιδιαίτερα σημαντικό κεφάλαιο εκείνης της τετραετίας, με χειροπιαστές συνέπειες στο σήμερα, αποτελεί η απόλυτη ευθυγράμμιση με τον αμερικάνικο παράγοντα και το ΝΑΤΟ στην εξωτερική πολιτική και στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία, που οδήγησε και στη ΝΑΤΟϊκής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών, στο αλήστου μνήμης “ξέπλυμα” του Α. Τσίπρα στον Τραμπ σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση, στην εγκαινίαση του “στρατηγικού διαλόγου” με τις ΗΠΑ, που οδήγησε στη δημιουργία νέων βάσεων, όπως στην Αλεξανδρούπολη. Τότε επίσης αναβαθμίστηκε σε στρατηγική η σχέση της Ελλάδας με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, με αποτέλεσμα να μείνει στα “συρτάρια” η ομόφωνη απόφαση του ελληνικού κοινοβουλίου για αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους. Η ελληνική αστική τάξη και ο αμερικάνικος παράγοντας είδαν στο πρόσωπο της “κυβερνώσας αριστεράς” μια πρώτης τάξης ευκαιρία να ξεμπερδέψουν με τα διαχρονικά αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας, αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν “αντιαμερικανισμό”. Αυτό δεν το πέτυχαν, χάρη και στην πολύτιμη συμβολή του ΚΚΕ. Δεν είναι, όμως, τυχαίο που σήμερα ο ίδιος ο Α. Τσίπρας δηλώνει περήφανος για τη συμβολή της κυβέρνησής του στην αναβάθμιση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων.
5. Η δυσκολία που αντιμετωπίζει σήμερα ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας στην προσπάθειά του να ανασυγκροτηθεί και να προσφέρει στο σύστημα μια αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική λύση, έχει σε μεγάλο βαθμό τις αιτίες της και στα πεπραγμένα της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φυσικά και στις κυβερνητικές θητείες του ΠΑΣΟΚ. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, “σερβίρονται” στον λαό νέα πλαστά διλήμματα, με πιο πρόσφατο το “δημοκρατικός ή αυταρχικός καπιταλισμός”, αποδεικνύοντας ότι μετά από κάθε διάψευση ελπίδων, ο πήχης της “προοδευτικότητας” πέφτει και πιο χαμηλά. Η ΝΔ αξιοποιεί τα γεγονότα γύρω από το δημοψήφισμα για να εμφανιστεί η ίδια ως “εγγύηση σταθερότητας και ομαλότητας”, που δήθεν δικαιώθηκε όταν έλεγε ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος, για να ενοχοποιήσει διεκδικήσεις βαφτίζοντάς τες “λαϊκισμό”, να ξεμπερδέψει με αξίες και ιδανικά που προσπάθησε να λερώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, αυτό που στην πραγματικότητα δοκιμάστηκε και απέτυχε τότε, δεν ήταν μια πραγματική γραμμή ρήξης και ανατροπής, αλλά η γραμμή που έλεγε ότι τα καπιταλιστικά και τα λαϊκά συμφέροντα μπορούν να συμβιβαστούν και να υπηρετηθούν ταυτόχρονα. Γι’ αυτό και παρά τις κοκορομαχίες τους, είναι εκατοντάδες οι νόμοι που έχουν από κοινού ψηφίσει αυτά τα κόμματα μέχρι σήμερα.
6. Άλλος δρόμος για τον λαό υπήρχε και υπάρχει. Το μεγαλύτερο δίδαγμα εκείνης της περιόδου είναι ότι καμία κυβέρνηση, όπως κι αν αυτοπροσδιορίζεται, στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες ή να λειτουργήσει ως “βατήρας” φιλολαϊκών εξελίξεων. Επίσης δίδαγμα αποτελεί ότι οι κάθε εκδοχής σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές, “αριστερές” ή “εκσυγχρονιστικές”, που προβάλλονται ως δήθεν πιο ρεαλιστικές επιλογές και μπορούν δήθεν να εξασφαλίσουν τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα, έχουν χρεοκοπήσει. Η πείρα αποδεικνύει ότι ο μόνος αγώνας που μπορεί να συμβάλλει στο σήμερα και να ανοίξει το δρόμο για μια άλλη προοπτική, είναι αυτός της αντικαπιταλιστικής – αντιμονοπωλιακής πάλης, η σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η ελπίδα, λοιπόν, βρίσκεται στην απόρριψη των κάθε λογής “σωτήρων”, παλιών και νέων, στην ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, καθώς και όλων των αντιλαϊκών κυβερνήσεων, των κομμάτων του συστήματος, των διεθνών συμμαχιών τους. Ο λαός και η νεολαία έχουν πολλά να κερδίσουν όταν συνειδητοποιούν ότι έχουν στα χέρια τους τη δύναμη να καθορίσουν τις εξελίξεις, με τη δική τους οργάνωση, τον δικό τους αγώνα, όπως αποδείχθηκε σε έναν βαθμό και το προηγούμενο διάστημα. Τώρα χρειάζεται να πληθύνουν τα ελπιδοφόρα βήματα βελτίωσης του συσχετισμού στο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Να συνενωθούν οι επιμέρους αγωνιστικές εστίες σε ένα μεγάλο, πανελλαδικό κίνημα με ανατρεπτικούς στόχους, που θα βάζουν στο στόχαστρο το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, ένα κίνημα που θα αντιπαλέψει την πολιτική της εμπλοκής της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους, για την οποία ευθύνεται η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ και όλες οι προηγούμενες, τα κόμματα που την στηρίζουν.

            Η ελπίδα βρίσκεται στην επιλογή συμπόρευσης με το ΚΚΕ, πρώτα από όλα στους αγώνες, αλλά και ως πολιτική επιλογή την οποία έχουν ήδη κάνει χιλιάδες άνθρωποι που στο παρελθόν εμπιστεύθηκαν τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας και απογοητεύτηκαν από αυτά. Με παρακαταθήκη τη διαχρονικά έντιμη στάση του ΚΚΕ και τους μεγάλους αγώνες μας, προχωράμε μπροστά, πάντα με πυξίδα το δίκιο του λαού, μέχρι την οριστική του νίκη, την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την κατάκτηση της εργατικής-λαϊκής εξουσίας, του σοσιαλισμού.

ΑΘΗΝΑ 05/07/2025 ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ