Άρθρο-Παρέμβαση του Λαρισαίου καλλιτέχνη Χρίστου Χαλικιά με αφορμή την αποπομπή του Μάνου Στεφανίδη από την Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας
ΞΗΛΩΜΑ ΜΕ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΑ! – ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ Η ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΣΕ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΣΑΛΟΝΙΑ ΜΕ ΜΥΡΩΔΙΑ ΑΠΟ ΝΑΦΘΑΛΙΝΗ!
Στη Λάρισα που αγαπά την Τέχνη, κάποιοι με αξιώματα την στραγγαλίζουν πίσω
από κλειστές πόρτες.
Στα “πολιτιστικά” σαλόνια των αρμοδίων, με τις ναφθαλίνες και τα
προσχήματα, αποφασίστηκε το ξήλωμα του Μάνου Στεφανίδη.
Γιατί;
Επειδή μίλησε.
Όχι με διπλωματίες και πασαλείμματα, αλλά με λόγο καθαρό. Δημόσιο. Ελεύθερο.
Τους χάλασε το αφήγημα.
Δεν ήταν διακοσμητικός. Δεν ήταν πρόθυμος.
Κι αυτό δεν του το συγχώρεσαν.
Έτσι απλά. Τον “ευχαρίστησαν” και του έδειξαν την έξοδο. Όχι γιατί έβλαψε,
αλλά γιατί δεν υπάκουσε.
Μόνο που ο Στεφανίδης δεν καταπίνει εύκολα.
Προχωρά νομικά. Ζητά αποζημίωση – όχι για την τσέπη του, αλλά για να
δωρίσει το άγαλμα του Γεωργάκη Ολύμπιου. Έργο του Φιλόλαου. Ένα σύμβολο
λεβεντιάς σε μια εποχή που η ευθυκρισία εκλείπει από τα έδρανα των
υπευθύνων.
Κι εκεί έρχεται και δεύτερο χαστούκι για τους “ηγέτες του πολιτισμού”:
Ο μεγάλος γλύπτης Θόδωρος Παπαγιάννης αποσύρει το έργο του σε ένδειξη
διαμαρτυρίας.
Έργα φεύγουν, φωνές σιωπούν, και στην Πινακοθήκη μένουν τα κενά. Όχι στους
τοίχους – στα μυαλά.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ο Στεφανίδης.
Το πρόβλημα είναι το σύστημα που δεν αντέχει την Τέχνη όταν αυτή δεν
προσκυνά.
Που τρέμει τον λόγο που δεν χειραγωγείται.
Που σβήνει τη φωτιά για να μη φανεί το σκοτάδι του.
Όσο κάποιοι μετρούν την αξία σε ψήφους και “σχέσεις”,
η Ιστορία θα κρατά σημειώσεις.
Ποιος έδωσε και ποιος πήρε.
Και στο τέλος, το φινάλε δεν το γράφουν τα Δ.Σ.
Το γράφει η μνήμη.
Και αυτή – δόξα τω Θεώ – δεν εκλέγεται.
*Ο Χρίστος Χαλικιάς είναι εικαστικός καλλιτέχνης και θεατρικός σκηνοθέτης
