Γράφει η Μαρία Κορώνα, δημοσιογράφος
«Με τα πουκάμισα έξω ήρθες να βγάλεις λόγο τέτοια ημέρα στην εκκλησία; Απαράδεκτο. Αίσχος».
Αυτά ήταν τα λόγια του Μητροπολίτη προς έναν εκπαιδευτικό την ώρα που εκείνος εκφωνούσε τον πανηγυρικό λόγο για την 28η Οκτωβρίου, εντός του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου στη Ζάκυνθο. Η δημόσια αυτή επίπληξη δεν αφορούσε το περιεχόμενο του λόγου του εκπαιδευτικού, αλλά την εμφάνιση του μιας και έτυχε να φοράει το πουκάμισο του έξω από το παντελόνι.
Και κάπως έτσι γίναμε θεατές ενός ακόμα περιστατικού μπούλινγκ – τώρα και σε εκκλησία – από εκείνες τις ανθρώπινες οντότητες που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τον λόγο και το έργου του Θεού.
Το να προσβάλεις, δηλαδή, δημόσια έναν άνθρωπο μπροστά σε άλλους συνανθρώπους του, με βάση τα προσωπικά κριτήρια μιας αυτοενάρετης και αυθαίρετης αισθητικής, που έχεις αναγάγει ως απόλυτη ηθική σε έναν θρησκευτικό χώρο, που η πραγματική του ουσία βασίζεται στην απλότητα και στην ταπείνωση της ανθρώπινης ύπαρξης υπό φιλοσοφική σκοπιά.
Όλο αυτό το σκηνικό, λοιπόν, έρχεται σε αντίθεση με αυτό που πρεσβεύει η θρησκεία του Χρσιτιανισμού. Οι περισσότεροι θυμόμαστε, εξάλλου, τα λόγια του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου που καλούσε όλο τον κόσμο στην εκκλησία με τη χαρακτηριστική του φράση «ελάτε όπως είστε».
«Ουαί» είχε αναφωνήσει όμως και ο Χριστός ενδεδυμένος με τον ταπεινό χιτώνα του προς Γραμματείς και Φαρισαίους, που ωθούνταν σε έναν μη υγιή θρησκευτικό τρόπο ζωής, γεμάτο υπεροψία και απληστία, που οδηγούσε στον παραλογισμό και στην απονέκρωση του αληθινού τρόπου ζωής.
Γιατί πώς να μην εννοηθεί ως υπεροψία ή παραλογισμός το να λογίζονται ως άξιοι μόνο εκείνοι που φορούν κοστούμια και ταγέρ και ως ανάξιοι όλοι οι υπόλοιποι. Αλίμονο αν μόνο η εμφάνιση ή τα ρούχα καθόριζαν την ποιότητα ή την αξία ενός ανθρώπου και όχι το αντίστροφο. Και κάπως έτσι στις μέρες μας το φαίνεσθαι επικράτησε έναντι της πραγματικής ουσίας και η δύναμη της εικόνας δοξάζεται και προσκυνάται καθημερινά από την πλειονότητα των ανθρώπων.
Με τέτοια «κηρύγματα» είναι διαποτισμένη στο σύνολο της και στο στο βάθος των αιώνων, μια ολόκληρη κοινωνία ανθρώπων και δη η ελληνική νομίζοντας ότι κατέχει το μυστικό της πανανθρώπινης αλήθειας περι σωστού ή λάθους. Σε καθημερινό πλαίσιο θεσπίζει τους δικούς της κανόνες περί ηθικής και όποιος τολμά να αποκλίνει από αυτούς τον ρίχνει στο «πυρ το εξώτερον».
Θα έλεγε κάποιος ότι ο Μεσαίωνας ήρθε να «εγκατασταθεί» στο 2025 ή ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι επιτύχανε ένα περίεργο ταξίδι στον χωροχρόνο.
Θυμάμαι δημοσιογραφικά να ακούω συχνά την εξής κλισέ φράση από γείτονες ανθρώπων που είχαν διαπράξει κάποιο σοβαρό αδίκημα: «Πέσαμε από τα σύννεφα. Δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα». Αυτό που τελικώς η κοινωνία των γειτόνων ήθελε να πει ήταν ότι η εικόνα που παρουσίαζε ο θύτης ήταν τέλεια εναρμονισμένη με βάση τους κανόνες ηθικής, που η μικρή τους κοινωνία είχε θεσπίσει. Εξου και το υπεράνω πάσης υποψίας.
Μη ρωτάτε πως ξεγελάστηκαν. Θύματα των περιστάσεων, του καθωσπρεπισμού τους και των ίδιων των κανόνων τους. Που να καταλάβουν εξάλλου ότι πίσω από το κοστούμι κρυβόταν κάτι «σκοτεινό»; Άνθρωποι ήταν οι δόλιοι δεν ήταν δα και Θεοί κι ας κρίνουν σα να ήτανε Θεοί.
Ο σύγχρονος άνθρωπος αρέσκεται στο να κοιτά φαινομενικά όμορφες ζωές παρά ψυχές και πιο παραπλανημένος από ποτέ μοιάζει με ποίμνιο που έχασε τον δρόμο του. Επιλέγει να πορεύεται γεμάτος στερεότυπα και προκαταλήψεις υποδεικνύοντας πως πρέπει να συμπεριφερθούν και εν τέλει να ζήσουν οι συνάνθρωποι του. Όσο πιο
συμπαγείς οι κανόνες που θεσπίζει τόσο πιο μεγάλη και η αδιαλλαξία που έχει απέναντι στον πλησίον του. Ο σύγχρονος άνθρωπος συνηθίζει να κουνά το δάχτυλο επειδή μάλλον έχει ανάγει εαυτόν προς θεάρεστο πρότυπο ζωής και κάπως έτσι γεμίσαμε με… αυτοενάρετους.
Σε όλους αυτούς λοιπόν, που από μόνοι τους αποφάσισαν να χρηστούν ως «κλειδοκράτορες του Παραδείσου», δεν έχω παρά να επικαλεστώ μια παράφραση στίχου τραγουδιού που από προχθές τριβελίζει το μυαλό μου.
Κι αν πάλι αυτό το άρθρο σας μοιάζει αιρετικό διάολε φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις τον Θεό.
