Γράφει η Μαρία Κορώνα, δημοσιογράφος
Η σπουδαία Διδώ Σωτηρίου είχε πει: «Δεν είδα γύρω μου να σέβεται κανείς τον άνθρωπο. Είδα να σέβονται τον πλούτο, τη δύναμη, την εξουσία, τη μοχθηρία και την ατιμία».
Εν έτει 2025 λοιπόν, και ο λόγος της εξακολουθεί να είναι επίκαιρος μιας και η «δύναμη» – απ’ όπου κι αν προέρχεται- φαίνεται να ορίζει και να εξουσιάζει λειτουργώντας ενίοτε και ως αφροδιασιακό για τις κοινωνίες των ανθρώπων.
Πως αλλιώς άλλωστε θα μπορούσε κάποιος να εξηγήσει το γεγονός ότι ένα περιπολικό της ελληνικής αστυνομίας είναι ικανό να μετατραπεί σε «ταξί» για να μεταφέρει με ασφάλεια μία δημοφιλή τραγουδίστρια στον προορισμό της, ενώ αρνείται πεισματικά να μεταφέρει με την ίδια προστατευτική λογική ένα κορίτσι, όπως ήταν η αδικοχαμένη Κυριακή Γρίβα και μάλιστα την ώρα του ύψιστου κινδύνου για τη ζωή της.
Να θυμίσουμε ότι η απάντηση που είχε λάβει η άτυχη κοπέλα όταν απευθύνθηκε για βοήθεια ήταν η εξής: «Τα περιπολικά κυρία μου δεν είναι ταξί». Μία φράση που η πρόθεση στον ήχο εμπερίεχε μάλιστα και μπόλικη δόση ειρωνείας από τον δημόσιο λειτουργό, γεγονός που μας έκανε να απορήσουμε με την κυνικότητα του.
Κι ας δεχτούμε πως στην περίπτωση της γνωστής τραγουδίστριας και για λόγους ασφάλειας – όπως αναφέρθηκε- η μεταφορά της με το περιπολικό κρίθηκε αναγκαία τόσο για την προστασία των επιβαινόντων όσο και για την αποφυγή τροχαίου ατυχήματος στο σημείο, όπου και ακινητοποιήθηκε το όχημα της.
Το ερώτημα που τίθεται – για κάποιους ρητορικό- είναι για το αν τελικώς η πολιτεία επιδεικνύει τα ίδια αντανακλαστικά απέναντι σε όλους τους πολίτες της κι αν εν τέλει είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στους νόμους της.
Οι πρακτικές κοινωνικής αδικίας αποτελούν βέβαια παθογένεια μιας ολόκληρης κοινωνίας και μπορεί κάποιος να τις συναντήσει παντού. Έχουμε ακούσει εξάλλου στο παρελθόν για αεροπορικές πτήσεις, που καθυστέρησαν την απογείωση τους μόνο και μόνο επειδή περίμεναν προς επιβίβαση κάποιον διάσημο ή πολύ πλούσιο που είχε αργοπορήσει.
Αντίθετα, να θυμίσουμε πως στην περίπτωση του «άσημου» Αντώνη Καρυώτη, μέλη του πληρώματος του ferry boat δεν δίστασαν να τον σπρώξουν από τον καταπέλτη του πλοίου – εξαιτίας της ολιγόλεπτης καθυστέρησης του – πνίγοντας τον δύσμοιρο και χωρίς δισταγμό μέσα στα βαθιά νερά της θάλασσας και αφήνοντας τον στη δίνη της προπέλας.
Ας μη γελιόμαστε, δεν φταίει ο άνθρωπος που φέρει τον τίτλο αλλά η νοοτροπία μας απέναντι στον άνθρωπο αυτόν. Σε έναν σύγχρονο κόσμο που θέλει να είμαστε υπόδουλοι σε έναν διαρκή αγώνα επιβίωσης κάποιοι καταλήγουν να γίνονται και «ραγιάδες» της εικόνας έναντι της ουσίας.
Όταν οι σειρήνες των περιπολικών δεν «ηχούν» για όλους τους ανθρώπους το ίδιο την ώρα της ανάγκης, τότε πιθανότατα και στην περίθαλψη ο πιο επιφανής πολίτης να είναι ο περισσότερο ευνοούμενος ασθενής και κατ’ επέκταση να είναι ευνοούμενος σε όλο το φάσμα της ζωή. Αναπόφευκτα, οι συμπεριφορές αυτές οδηγούν στη δημιουργία πολιτών πρώτης και δεύτερης κατηγορίας.
Και επειδή οι γενικεύσεις εξ’ ορισμού είναι λαθεμένες και άκρως επικίνδυνες, σαφώς και υπάρχουν οι δημόσιοι λειτουργοί που κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Ωστόσο αυτό που πρέπει να εξετάσουμε είναι αν στις μέρες μας αυτοί αποτελούν πληθυσμιακή πλειοψηφία ή μειοψηφία. Και αυτοί με τη σειρά τους υφίστανται την αδικία ενός «τσουβαλιάσματος» που δεν τους αρμόζει.
Αν η σύγχρονη ανθρώπινη κοινωνία έφτασε σε σημείο να επιλέγει ποιους θα βοηθήσει ή θα «δολοφονήσει» με κριτήριο το πόσο «σημαντική» ή υψηλή θέση κατέχει κάποιος στην ανθρώπινη σκακιέρα της ζωής, τότε δεν έχει κανένα άλλοθι για τα ποσοστά απάθειας και εγκληματικότητας που συνεχώς αυξάνονται στις γειτονιές, στους δρόμους, στα σχολεία, όπου αντί για χώροι μάθησης έχουν μετατραπεί σε σύγχρονες ρωμαϊκές αρένες, όπου το Bullying κυριαρχεί.
Αν η ελληνική κοινωνία που δηλώνει χριστιανική στο μεγαλύτερο ποσοστό της γυρίζει την πλάτη της στους «αδύναμους» τούτου του κόσμου με βάση αμιγώς χρησιμοθηρικά κριτήρια, τότε πολύ φοβάμαι πως σε ένα σημερινό δίλημμα «Ιησούς ή Βαραβάς» η επιλογή της απόφασης θα είχε πάλι την ίδια ιστορική διαδρομή.
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται κάθε μέρα λοιπόν, στο πρόσωπο μιας Κυριακής και ενός Αντώνη που θυσιάστηκαν από τους κατά τα άλλα «ενάρετους» συμπολίτες τους. Έγκειται στον καθένα από εμάς ξεχωριστά να αναλάβει την ευθύνη για το αν τελικώς θα είναι δίκαιος ή άδικος (με όλη τη σχετικότητα που αυτό ενέχει) ή αν τελικώς θα «νίψει τας χείρας του» απέναντι στην κοινωνική αδικία που ενίοτε είναι ικανή να αφαιρέσει και ανθρώπινες ζωές.
Θα κλείσω αυτό το άρθρο λίγο απότομα γιατί μόλις ακούστηκε ο ήχος μιας σειρήνας και αποσυντόνισε τη σκέψη μου. Λογικά η ζωή κάποιου διάσημου θα κινδυνεύει…
