Πολλοί νέοι παρακολούθησαν με προσήλωση την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, σε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση, στα πλαίσια της πρώτης μέρας των εκδηλώσεων του 51ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ στη κοίτη του Πηνειού στη Λάρισα.
Την συζήτηση άνοιξε ο Δαμιανός Μπαλασούλης, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και στο τέλος της, ακολούθησε πλούσια συζήτηση.
Παραθέτουμε εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία:
Ας σκεφτούν οι προοδευτικοί άνθρωποι πως θα ήταν το εργατικό λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα όταν το ΚΚΕ γίνονταν ένα κόμμα που στο όνομα του ρεαλισμού αποδέχονταν την ενσωμάτωση στο πολιτικό σύστημα του καπιταλισμού. Αν εγκατέλειπε τον αγώνα για το σοσιαλισμό.
Το ΚΚΕ την περίοδο 89-91 αν και κλονισμένο και αδυνατισμένο από την κρίση σε συνδυασμό με τις συνέπειες της αντεπανάστασης, έμεινε όρθιο, αποκάλυψε ότι ο σοσιαλισμός δεν ανατράπηκε από λαϊκές επαναστάσεις προέκυψε ως αποτέλεσμα της υπόσκαψης του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της οικονομίας με συνέπειες στην εργατική εξουσία, που είχε ξεκινήσει μετά το β΄παγκόσμιο πόλεμο ιδιαίτερα τη 10ετία 50, του 60.
Ποιος ήταν ο κρίκος που βοήθησε το κόμμα να σταθεί όρθιο, να μη φοβηθεί την κριτική και την αυτοκριτική; Το γεγονός ότι ανεξάρτητα και από δικές του λαθεμένες επιλογές στην μακρόχρονη πορεία του ουδέποτε εγκατάλειψε το βασικό, την σημασία της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού, τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας του κόμματος, της εργατικής εξουσίας.
Πως θα ήταν σήμερα τα πράγματα αν το ΚΚΕ:
Είχε υπερψηφίσει την συνθήκη του Μάαστριχτ στο όνομα του ρεαλισμού και της δήθεν αιώνιας ύπαρξης της ΕΕ.
Αν δεν επαναφέραμε στην πρώτη γραμμή τη θέση μας για την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Αν σταυρώναμε τα χέρια τη περίοδο που ξεκίνησε ο αμερικανοΝΑΤΟικός και ευρωπαϊκός πόλεμος που οδήγησε στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και στην δημιουργία εστιών έντασης και συγκρούσεων σε όλη τη Βαλκανική.
Αν από το 1985 – 86 και στη συνέχεια με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στην 10ετία του ’90 δεν λέγαμε ΟΧΙ στις μορφές ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων. Σας θυμίζω την 4ωρη απασχόληση που έφερε το ΠΑΣΟΚ, το 1986, για τους φοιτητές και τις γυναίκες, που ήταν αρχή για να φθάσουμε σήμερα στο σημερινό τερατούργημα της ΝΔ με την 13ωρη δουλειά, τις απλήρωτες υπηρεσίες λόγω της ελαστικότητας, την εκ περιτροπής εργασία, 10ωρη δουλειά χωρίς προσαύξηση, συμβάσεις 2 ημερών, διάλυση ακόμα και της ενιαίας καλοκαιρινής άδειας, για τους εργαζόμενους, όπως αποκαλούνται, just in time για όταν όσο θέλει η εργοδοσία. Το δρόμο διαδοχικά τον έστρωσαν όλες οι κυβερνήσεις, όλα τα άλλα κόμματα ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ.
Αν χειροκροτούσαμε όπως έκαναν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ τη συνθήκη του Όσλο το 1993 που αναγορεύτηκε σε βασικό βήμα λύσης του Παλαιστινιακού, ενώ εμείς την καταγγείλαμε ως ταφόπετρα ακόμα και της ίδιας της απόφασης του ΟΗΕ που υποστήριζε την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους. Οι 35 κυβερνήσεις ανάμεσα τους και η Ελληνική που ζητούν για κάποια στιγμή, και όχι άμεσα την αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους , στην πραγματικότητα το αρνούνται αφού υποστηρίζουν ως λύση μια εδαφική οντότητα χωρίς σαφή σύνορα , χωρίς αποκατάσταση των προσαρτημένων, από το Ισραήλ, εδαφών, χωρίς κατάργηση των εποικισμών, χωρίς δικαίωμα στρατού. Τελικά αφήνουν στο απυρόβλητο την στρατηγική του Ισραήλ να προσαρτήσει και τη δυτική όχθη, μια δήθεν λύση στο έλεος των ιμπεριαλιστών.
Αν λέγαμε ΝΑΙ στο σχέδιο ΚΟΦΙ ΑΝΑΝ το 2004 για το Κυπριακό, που το υποστήριξαν με τη μια ή την άλλη μορφή στην χώρα μας τα άλλα κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ενώ η ΝΔ έκανε την πάπια, εννοείται πριν το απορρίψουν οι ελληνοκύπριοι. Ένα σχέδιο που πρότεινε ο ΟΗΕ για την δημιουργία ενός μορφώματος ομοσπονδίας ή συνομοσπονδίας , μια μορφή δηλαδή που εύκολα μετατρέπεται σε δύο χωριστά κράτη.
Αν το ΚΚΕ δεν αποκάλυπτε έγκαιρα από το 1999, μετά τη σύνοδο των ευρωπαϊκών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στη Μπολόνια της Ιταλίας, ότι ξεκινά η πορεία ιδιωτικοποίησης και ταξικής κατηγοριοποίησης των ΑΕΙ ανεξάρτητα αν θα διατηρούσαν στο τίτλο του το όρο Δημόσιο.
Αν το ΚΚΕ υιοθετούσε τον όρο «εξωστρέφεια και ανταγωνιστικότητα» που χρησιμοποιούν με θρησκευτική κατάνυξη η ΝΔ και τα άλλα κόμματα που δήθεν τα χωρίζει χάος μεταξύ τους. Από την αρχή προειδοποιήσαμε , είναι μύθος ότι η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων μειώνει τις τιμές. Καίνε κυριολεκτικά τα τιμολόγια της ενέργειας και των τροφίμων. Η ανταγωνιστικότητα οδηγεί στην εξαγορά του ενός μονοπωλίου από ένα άλλο, την σύμπραξη και συνεργασία, την δημιουργία ακόμα πιο ισχυρών μονοπωλίων και την παραπέρα ενίσχυση της κυριαρχία τους.
Αν δεν αποκαλύπταμε το μύθο που καλλιέργησαν τα άλλα κόμματα για τον δήθεν δημοκρατικό χαρακτήρα των λαϊκών κινητοποιήσεων με την ομπρέλα της «Αραβικής άνοιξης», κινητοποιήσεις που καθοδηγήθηκαν από τις ΗΠΑ και ευρωπαϊκά κράτη στα πλαίσια του ενδοαστικού ανταγωνισμού και της κούρσας να ενταχθούν αραβικά κράτη σε μια ή άλλη ιμπεριαλιστική συμμαχία.
Αν υπερασπίζαμε τις ιμπεριαλιστικές συμφωνίες ειρήνης ανάμεσα στα εμπόλεμα κράτη. Ενώ ο πόλεμος π.χ. δεν έχει λήξη ούτε στην Ουκρανία, ούτε στη Γάζα, στο Λίβανο, την Υεμένη, τη Συρία, γίνονται διαπραγματεύσεις με βασικό στόχο να μοιραστούν ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα ο πλούτος πρώτων υλών όπως π.χ. στην περίπτωση της Ουκρανίας αλλά και ο πακτωλός των κερδών που θα βγάλουν οι κατασκευαστικές εταιρίες στο λεγόμενο έργο ανοικοδόμησης. Οι ιμπεριαλιστικές συμφωνίες δεν καταργούν τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, τις αιτίες των πολεμικών συγκρούσεων και τα προσχήματα τους. Είναι συμφωνίες που έχουν μέσα τους το σπέρμα των επόμενων συγκρούσεων.
Αν συμφιλιωνόμαστε με την μετατροπή του ελληνικού εδάφους σε χώρο δράσης ενός μεγάλου αριθμού στρατιωτικών βάσεων για την διεξαγωγή των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και πολέμων, οι οποίες αποτελούν αμερικάνικο έδαφος που ελέγχεται από τις ΗΠΑ, το Πεντάγωνο κλπ. Με πολύ γρήγορους ρυθμούς προχωρούν τα σχέδια των αμερικανών για επέκταση των υποδομών στην αεροπορική βάση Λάρισας ώστε αυτή να αποτελέσει στρατηγικό κόμβο υποστήριξης των επιχειρήσεων της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ στην Ανατολική Ευρώπη. Εδώ στην πολύπαθη Λάρισα της πολύπαθης Θεσσαλίας με τραγικές υποδομές με τις γνωστές συνέπειες δημιουργείται σταθμός στάθμευσης αεροσκαφών των ΗΠΑ και των κρατών μελών του ΝΑΤΟ, όπου θα γίνεται και η διανομή εξοπλισμού για αεροπορικές επιχειρήσεις δηλαδή όπλα, καύσιμα και ανταλλακτικά.
Η πιο βασική προσφορά στον εργατικό λαϊκό αγώνα είναι η άρνηση του ΚΚΕ να συμμετέχει ή να δίνει ψήφο εμπιστοσύνης σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού
Αυτό το αποδείξαμε την περίοδο 2012 με την άρνηση στήριξης σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το 2015 όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προκήρυξε ένα δημοψήφισμα με πλαστό ερώτημα για το επερχόμενο μνημόνιο και ενώ ήδη είχε διαπραγματευθεί ένα σχέδιο μνημονίου που ήταν μέσα στο πλαίσιο και στην λογική της Κομισιόν.
Δεν γίναμε συνυπεύθυνοι για την ψήφιση του τρίτου και χειρότερου μνημονίου, τη διατήρηση των δύο πρώτων μνημονίων που είχαν υιοθετήσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ισχύουν μέχρι σήμερα.
Το 2012 δεν ήταν ούτε 1981 ούτε 1989. Το Κόμμα μας μελέτησε ολόκληρη την πείρα του 20ού αιώνα όταν κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη και εκτός αυτής, και μάλιστα ΚΚ με μεγάλη δύναμη σε ψήφους , με ισχυρές θέσεις στη τοπική διοίκηση και στο όργανα του κινήματος, όχι μόνο δεν δικαίωσαν την συμμετοχή τους αλλά έπαιξαν αρνητικό ρόλο στην διάβρωση και αδυνάτισμα της ταξικής πάλης. Είχαμε και την δική μας πείρα από την συμμετοχή στην κατοχή, σε κυβέρνηση «εθνική ενότητας», αλλά και από τις επιλογές μας για κυβερνήσεις προοδευτικές αριστερές κλπ στο έδαφος του καπιταλισμού κλπ.
Δεν ήταν ένα πολιτικό λάθος εκτίμησης των ΚΚ σε μια συγκεκριμένη στιγμή, ήταν αποτέλεσμα μιας βαθύτατα θεωρητικής παρέκκλισης ότι στο καπιταλισμό που είχε περάσει στο ανώτατο του στάδιο, το μονοπωλιακό ή ιμπεριαλιστικό όπως επίσης αποκαλείται, υπάρχει μεταβατική πολιτική εξουσία ανάμεσα σ΄αυτόν και το σοσιαλισμό, θέση βεβαίως που και εμείς είχαμε υιοθετήσει μια σημαντική περίοδο Αυτή η αναθεωρητική παρέκκλιση εξελίχθηκε σε βασικό θεωρητικό λάθος που οδήγησε ΚΚ να υπηρετούν τον καπιταλισμό όταν αυτός είχε ζωτική ανάγκη να εξασφαλίσει τη μέγιστη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος και τη χειραγώγηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με την βοήθεια ενός αλλοτριωμένου κόμματος της εργατικής τάξης.
Αρκετοί ισχυρίζονται ότι η συμμετοχή του ΚΚ σε μια κυβέρνηση θα λειτουργούσε ως παράγοντας πίεσης κατά των συμβιβασμών και των υπαναχωρήσεων. Από μόνη της αυτή η άποψη βάζει σε δεύτερη μοίρα, στο περιθώριο τον λαϊκό παράγοντα, παραπέμπει σε αλλαγές από τα πάνω, μέσα από κομματικές και πολιτικές διαβουλεύσεις , το αστικό κοινοβούλιο να διαδραματίζει τον κύριο ρόλο για το λαό και τις εξελίξεις. Στην πραγματικότητα αυτές οι απόψεις κρύβουν ή κάνουν πως αγνοούν ότι η πολιτική εξουσία στο καπιταλισμό και η διακυβέρνηση καθορίζεται από τις ανάγκες του κεφαλαίου. Η μόνη πίεση που μπορεί να δοκιμαστεί η αποτελεσματικότητά της σε ένα ή άλλο ζήτημα είναι η πίεση της ταξικής πάλης, αυτή είναι η κινητήρια δύναμη των εξελίξεων.
Δεν αισθανόμαστε αμηχανία απέναντι σαυτούς που μας θυμίζουν την ανακοπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και το πισωγύρισμα. Σήμερα ξέρουμε τι λάθη έγιναν και γιατί.
Αρχικά ναι, νοιώσαμε ανέτοιμοι και αιφνιδιασμένοι να εξηγήσουμε τι συνέβη. Σήμερα, χωρίς ακόμα να έχουμε μελετήσει τα πάντα μέχρι κεραίας, έχουμε εφοδιασθεί με τα διδάγματα τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά, εφόδιο για όλο το λαό όσο αφορά την πάλη για τη νίκη του σοσιαλισμού.
Ας σκεφτούν οι άνθρωποι που έχουν αγωνιστεί , που αγωνίζονται και σήμερα, ας σκεφτούν οι προοδευτικοί, οι αριστεροί, όλοι όσοι αισθάνονται δυσφορία μέχρι αντίθεση απέναντι στον καπιταλισμό, αυτοπροσδιορίζονται αντικαπιταλιστές που ψάχνουν εναλλακτική λύση, ας σκεφτούν σήμερα τους μύθους που συνόδευαν τον καπιταλισμό και πόσο αυτοί τελικά επιβεβαιώθηκαν ιδιαιτέρα μετά την παγκόσμια επικράτηση του την τελευταία 10ετία του 20ού αιώνα. Η προσωρινή υποχώρηση του σοσιαλισμού έφερε στην επιφάνεια την πιο γυμνή αφτιασίδωτη αλήθεια για τον καπιταλισμό. Ό,τι είχε να προσφέρει το πρόσφερε, συγκρινόμενο με το φεουδαρχικό που ανέτρεψε και διαδέχθηκε. Αυτό το σύστημα σαπίζει, γίνεται αντιδραστικότερο, δεν μπορεί να κάνει τους ελιγμούς και τις παραχωρήσεις που έκανε κάποτε ώστε να εμποδίσει την ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών λαϊκών μαζών. Τελευταία απόδειξη τα μέτρα που εξάγγειλε ο πρωθυπουργός στην ΔΕΘ κοροϊδεύοντας καθώς αυτά δεν αντιστοιχούν ούτε 1ευρώ την μέρα, για τις λαϊκές οικογένειες. Ο καπιταλισμός δεν θα πεθάνει μόνος του, δεν θα κάνει αυτοκτονικές υποχωρήσεις, θα ανατραπεί με τα χέρια και το μυαλό των μαζών.
Το ζήτημα σε κάθε χώρα, σε κάθε καπιταλιστικό κράτος να διαμορφωθεί διακριτά ένα όσο γίνεται μαζικό ισχυροποιούμενο αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό κίνημα της εργατικής τάξης με την συνοδοιπορία των κοινωνικών της συμμάχων, ένα πιο ισχυρό μαζικό ΚΚ και Κομμουνιστική Νεολαία. Ικανό να χαράζει δρόμους σε κάθε φάση είτε σε περίοδο απότομης ανάπτυξης της ταξικής πάλη,, είτε προσωρινής στασιμότητας και πισωδρόμησες.
Τα αστικά κόμματα, θέλουν το λαό ψηφοφόρο και χειροκροτητή κάθε 4 χρόνια, εμείς βλέπουμε το λαό, τους λαούς πρωταγωνιστές.
Αυτό είναι το μήνυμα μας στο λαό και ιδιαίτερα σε εκείνους και εκείνες που παίρνουν μέρος στον αγώνα , που προβληματίζονται και καταλαβαίνουν ότι η απογοήτευση, η αγανάκτηση οδηγούν στο αδιέξοδο της αδρανείας. Εμείς πιστεύουμε στη λαϊκή δύναμη και πρωτοβουλία, στο επαναστατικό ρόλο της εργατικής τάξης. Αξίζει σήμερα ο ίδιος ο λαός να πιστέψει στη δύναμη της αντεπίθεσης και της ανατροπής , κανένας άλλος δρόμος ή μέσο δεν θα του απαλλάξει από τα δεινά που ζει. Υπάρχει η εργατική τάξη, ο λαός, συσπείρωση και κοινή δράση με τους κομμουνιστές, τις κομμουνίστριες, καμιά εμπιστοσύνη στους «Μεσσίες».
