Γράφει η Νικολέττα Μπουρνόβα…
Η βαριά σωματική βλάβη μιας γυναίκας, η σωματική και νοητική αναπηρία, που προκάλεσε η απεχθής εγκληματική συμπεριφορά του “συντρόφου” της, μετατράπηκε σε απώλεια της ζωής της.
Πρόκειται για την 42χρονη Όλγα, στην θέση της οποίας θα μπορούσε να είναι η Μαρία, η Ελένη, η φίλη μας, η συνάδελφος, η συγγενής μας.
Θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε γυναίκα, η οποία μέχρι την ημέρα που δέχθηκε το πρώτο ράπισμα από το στόμα ή το χέρι του ¨συντρόφου¨της, πίστευε ότι ζει σε μια κανονική σχέση, με έναν κανονικό άνθρωπο.
Δεν θα μπορούσε ποτέ η Όλγα, η Μαρία, η Ελένη.., να διανοηθεί καν ότι το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας, μπορεί να αφορά εκείνη.
Διότι πράγματι, όλες μας μιλούμε για την ενδοικογενειακή βία και την αναγνωρίζουμε ως κοινωνική παθογένεια, μέχρι να συμβεί δίπλα μας ή σε εμάς.
Μέχρι να εισπράξουμε την πρώτη εξύβριση, υποτίμηση, απειλή, σωματική βία.
Από εκεί και μετά, ένα πέπλο σκεπάζει το μυαλό και την λογική, η οποία αρνείται να δεχθεί ότι είναι πλέον στην πλευρά του θύματος.
Από το πρώτο ράπισμα και έπειτα, η ενδοοικογενειακή βία, παύει να είναι κοινωνική παθογένεια, διότι, η γυναίκα, αρνείται να ομολογήσει ότι είναι μέρος της.
Από εκεί και έπειτα, η γυναίκα, μετατρέπεται σε μηχανή αυτοενοχοποίησης και σκληρής αυτοκριτικής, διότι είναι ο μόνος δρόμος για να συνεχίζει να υπάρχει σε μια καταστροφική σχέση, αφού δύσκολα αποδέχεται ότι η επιλογή της ήταν απολύτως ακατάλληλη.
Μόνο που δεν γνωρίζει ότι ο δρόμος αυτός, κάπου τερματίζει.
Και το τέρμα του δρόμου στην βία, είναι πολύ σκοτεινό, τόσο που μπορεί να μην δει το φως του ήλιου ξανά.
Για αυτό λοιπόν, η επιλογή πρέπει να είναι μία και μοναδική…
Αλλαγή κατεύθυνσης, αλλαγή ρότας, αλλαγή διαδρομής, μακριά από νοσηρές σχέσεις, νοσηρούς και σκοτεινούς ανθρώπους.
Η βία, ας μην ξεχνούμε, είναι ΣΚΟΤΟΣ βαθύ.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ΦΩΣ.
Ποτέ δεν συνυπάρχουν…
Νικολέττα Μπουρνόβα
Δικηγόρος
Επιστημονική Συνεργάτης
Βουλής των Ελλήνων
