Μετά τα αλλεπάλληλα χειρουργεία και τις εντατικές ποτέ δεν κατάφερε να συνέλθει ψυχολογικά – Ήταν κλειστός χαρακτήρας, σπάνια μιλούσε και ήταν μοναχικός, λένε αυτοί που τον γνώριζαν
«Λες και είχε μείνει για πάντα σε εκείνες τις στιγμές. Έκανε προσπάθειες και πολλές, όμως χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Είχε χάσει με τόσο βίαιο τρόπο την αθωότητα του, που ενώ η εικόνα του ήταν μια χαρά η ψυχολογία του ήταν ίδια με ζωντανό – νεκρό. Λίγα χρόνια μετά χώρισαν και οι γονείς κι έμεινες αυτός με τον πατέρα του και οι αδελφές του με την μάνα τους. Έγιναν πολλά στην οικογένεια που ο Ανέστης δε μπόρεσε να διαχειριστεί».
Η κηδεία του 35χρονου τελέστηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου με τις μνήμες από την μέρες τις εθνικής τραγωδίας του 2003 να ξυπνούν ξανά στο χωριό και τους γονείς των παιδιών που έχασαν την ζωή τους να πενθούν ξανά.
Η εκδρομή που μετατράπηκε σε θρήνο και σημαδέψε την νεότερη ιστορία της Ελλάδας
Από την απόλυτη χαρά. Στον απόλυτο θρήνο. Ήταν Κυριακή 13 Απριλίου. Αργά το απόγευμα. Λίγο πριν τις 8. Οι μαθητές της Α’ Λυκείου Μακροχωρίου Ημαθίας, επέστρεφαν από εκδρομή στην Αθήνα, όταν το λεωφορείο τους συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με φορτηγό που μετέφερε μελαμίνες και νοβοπάν, στο ύψος των Τεμπών.
Μερικά από τα βαριά υλικά που μετέφερε το φορτηγό έπεσαν στο δρόμο, όμως κάποια άλλα χτύπησαν το λεωφορείο με τα παιδιά, κόβοντάς το στα δύο. Ο απολογισμός ήταν τραγικός: 21 μαθητές έχασαν τη ζωή τους και ακόμα έξι τραυματίστηκαν.
Το λεωφορείο διαλύθηκε, ενώ τα συνεργεία διάσωσης που έσπευσαν στο σημείο χρειάστηκαν περίπου δύο ώρες για να απεγκλωβίσουν τα τραυματισμένα παιδιά και να ανασύρουν τα νεκρά.
Η τελευταία πράξη του δράματος παίχτηκε την επόμενη μέρα στο νεκροταφείο του Μακροχωρίου όπου και οδηγήθηκαν στην τελευταία τους κατοικία οι αδικοχαμένοι μαθητές.
