Γράφει η Μαρία Κορώνα
Εν έτη 2022 και αρκετά συχνά γινόμαστε αποδέκτες περιστατικών που αφορούν σε κακοποιήσεις ζώων. Στο πρόσφατο παρελθόν δε, θυμόμαστε τον νεαρό που καθήμενος σε ταβέρνα στην Αιδηψό με την παρέα του προσπάθησε να δελεάσει ένα γατάκι δίνοντας του φαγητό και έπειτα το κλώτσησε με απώτερο σκοπό αυτό να καταλήξει στη θάλασσα. Τα περιστατικά χλευασμού και όχι μόνο με θύματα ζώα έχουν πλέον μετατραπεί σε «μάστιγα» για την ελληνική κοινωνία φέρνοντας στην επιφάνεια αφενός την έλλειψη παιδείας που μας διακατέχει και αφετέρου μας υπενθυμίζουν ότι πρέπει να διανύσουμε πολλά ακόμα χιλιόμετρα μέχρι να μάθουμε ως άνθρωποι να σεβόμαστε όλες τις υπάρξεις αυτού του κόσμου.
Με αφορμή τις παραπάνω σκέψεις μου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι από ένα τραγούδι των Locomondo που σε κάποιο σημείο αναφέρει τα εξής: «Υπάρχουν χέρια που πατάνε την σκανδάλη και άλλα χέρια που προσφέρουν γιατρειά…ίσως μια μέρα συναντήσεις δύο χέρια σαν κι αυτά», και κάπως έτσι αναθαρρώ σκεπτόμενη πως ίσως σε αυτή τη ζωή υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Και πως αυτό το νόμισμα θα «πληρώσει» την κοινωνία μας κάνοντας γι’ αυτή μονάχα το καλό!
Πιο συγκεκριμένα, τα χέρια του Λαρισαίου, Βασίλη Τζιγκούρα όχι μόνο προσφέρουν τη γιατρειά αλλά χαρίζουν ζωή σε ζώα που κινδυνεύουν να πεθάνουν λόγω κάποιου ατυχήματος που τους συνέβη κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Ο Βασίλης, λοιπόν, με τα χέρια του δίνει πόδια σε ζώα με αναπηρίες κατασκευάζοντας αναπηρικά αμαξίδια και γλιτώνοντας τα σίγουρα από την πρακτική της ευθανασίας .
Το thelarissapaper.gr μίλησε μαζί του και θέλησε να μάθει περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτή την τόσο ιδιαίτερη ενασχόληση του, που αποδεικνύεται άκρως σωτήρια όχι μόνο για γάτες ή σκύλους αλλά και για πιο σπάνια είδη ζώων όπως είναι τα ινδικά χοιρίδια ακόμα και οι αρκούδες. Η φήμη του Βασίλη, μάλιστα, και της ομάδας του Plus2feet έφτασε μέχρι την Ινδία αλλά και την εμπόλεμη Ουκρανία χαρίζοντας ζωή στους τετράποδους φίλους μας που βρισκόταν σε ανάγκη.
Μέσα από τη συνέντευξη του μπορεί κάποιος να αντιληφθεί πως η σκέψη μερικών – που εύλογα ίσως ανησυχούν- ότι κάποιο ζώο με αμαξίδιο πιθανόν να χρειάζεται περισσότερη φροντίδα από ότι ένα αρτιμελές, τείνει να είναι περισσότερο φοβία και όχι τόσο πραγματικό γεγονός. Το κυριότερο, όμως, συμπέρασμα που απορρέει είναι ότι απέναντι σε κάθε απεχθή πράξη όπως είναι η κακοποίηση της γάτας στην Αιδηψό υπάρχει μία αντίστοιχη καλή που ακόμα κι αν δεν νικάει ολοκληρωτικά το κακό τουλάχιστον το ισοφαρίζει… και αυτό από μόνο του γεννά την ελπίδα!
–Ποιο ήταν το έναυσμα για την ενασχόληση σου με ένα τόσο ιδιαίτερο αντικείμενο όπως είναι η κατασκευή αναπηρικών αμαξιδίων για ζώα; – Υπήρξε κάποιο περιστατικό που σε ώθησε σε αυτό;
Το καλοκαίρι του 2015, σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, έβρισκα καταφύγιο σε διάφορες διασώσεις ζώων που είχαν αναρτηθεί στο διαδίκτυο. Έτσι, μια μέρα, το μάτι μου έπεσε σε ένα βίντεο, που κατασκεύαζαν αυτοσχέδια αμαξίδια για ζώα με σωλήνες ύδρευσης. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Η αρχή ήταν παραπάνω από δύσκολη, αφού μέχρι τότε δεν κυκλοφορούσαν ευρέως αναπηρικά αμαξίδια στην Ελλάδα και όπως καταλαβαίνετε το άγχος ήταν μεγάλο, καθώς πρόκειται για ένα προϊόν που αφορά τις κινητικές ιδιαιτερότητες ενός ζώου.
-Σε ποια ζώα απευθύνεται αυτή η διαδικασία και τι ακριβώς περιλαμβάνει;
Ένα αναπηρικό αμαξίδιο αφορά ζώα συντροφιάς και ζώα φάρμας, ενώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για την κινητική αποκατάσταση ζώων της άγριας πανίδας. Μέχρι σήμερα η Plus2feet έχει κατασκευάσει αμαξίδια για σκύλο, γάτα, ινδικό χοιρίδιο, κουνελάκι, χάμστερ, κατσίκα, ferret, πρόβατο, χελώνα, αγριογούρουνο, ζαρκάδι και πάπια. Ξεχωριστή θέση έχει ο αρκούδος Ούσκο του Αρκτούρου, ο οποίος χρησιμοποιούσε δικό μας αναπηρικό αμαξίδιο για περίπου 4 χρόνια.
Η συνήθης διαδικασία έχει ως εξής: Ο κηδεμόνας ή κτηνίατρος που παρακολουθεί το ζώο επικοινωνεί μαζί μας για τον τύπο αμαξιδίου που πρέπει να φτιαχτεί, ακολουθεί η μέτρηση του ζώου (καθώς τα αμαξίδια μας δεν είναι τυποποιημένα αλλά εξατομικευμένα), η κατασκευή του αμαξιδίου και τέλος η εφαρμογή του στο ζωάκι. Σε περιοχές εντός Αττικής, προτιμούμε η μέτρηση του ζώου και η εφαρμογή του αμαξιδίου να γίνονται από εμένα τον ίδιο. Στην επαρχία ή στο εξωτερικό, η μέτρηση γίνεται με βιντεοκλήση ή με αποστολή σχεδιαγράμματος των διαστάσεων. Και τέλος η εφαρμογή γίνεται πάλι με βιντεοκλήση. Σε κάθε περίπτωση, υπεύθυνος για την σωστή μέτρηση και εφαρμογή του αμαξιδίου στο ζώο είμαι αποκλειστικά εγώ, που σημαίνει ότι παρακολουθώ τη διαδικασία από την αρχή μέχρι το τέλος.
–Ποιο περιστατικό σου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και αποτέλεσε πρόκληση για εσένα και για ποιους λόγους;
Σίγουρα, η κατασκευή αναπηρικού αμαξιδίου για τον αρκούδο Ούσκο του Αρκτούρου υπήρξε η πιο δυνατή πρόκληση μέχρι τώρα. Η συγκεκριμένη κατασκευή ήταν πρωτοπόρος, διότι δεν είχε ξαναχρησιμοποιηθεί κάτι παρόμοιο, επομένως δεν υπήρχε ένα μοντέλο αμαξιδίου, πάνω στο οποίο μπορούσα να βασιστώ. Τεράστια συμβολή στο εγχείρημα πρόσφερε η λαρισαία κτηνίατρος Σοφία Ζώη, δίνοντάς μου πολύτιμες πληροφορίες και συμβουλές, που με βοήθησαν να κατασκευάσω ένα απολύτως εξειδικευμένο αμαξίδιο για την περίπτωση του άγριου αυτού ζώου.
Ένα επίσης πολύ δυνατό περιστατικό, κυρίως συναισθηματικής αξίας, είναι η πρόσφατη αποστολή δωρεάν αναπηρικών αμαξιδίων (με την αρωγή της Ευρωπαϊκής Πίστης) στην εμπόλεμη Ουκρανία για δύο σκύλους, από τους οποίους ο ένας βρέθηκε ανάπηρος ανάμεσα σε συντρίμμια. Μόλις μας απέστειλαν φωτογραφικό υλικό και βίντεο από τους σκύλους Μπάρνεϊ και Πάζ να τρέχουν με τα αμαξίδια τους, δεν μπορούσαμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυα χαράς.
–Τι θα είχαν απογίνει κατά τη γνώμη σου αυτά τα ζώα αν δεν λάμβαναν την απαραίτητη βοήθεια;
Μέχρι το 2015, η συνήθης κατάληξη για ένα ανάπηρο ζώο ήταν η ευθανασία. Οπότε μπορείτε να φανταστείτε τί θα είχαν απογίνει αυτές οι ψυχές.
–Θεωρείς ότι υπάρχει εξοικείωση του κοινού στην υιοθέτηση ζώων με αναπηρία και κατ’ επέκταση στη ζήτηση αμαξιδίων και ποιες οι προσδοκίες σου για το μέλλον;
Πλέον, στην Ελλάδα θεωρώ ότι έχουμε κάνει ένα βήμα παραπάνω σε σχέση με την ευαισθητοποίηση για τα ζώα με κινητικά προβλήματα. Σίγουρα είναι περισσότεροι οι άνθρωποι που προτίθενται να υιοθετήσουν ένα τέτοιο ζωάκι και να του εξασφαλίσουν την ευζωία που δικαιούται με την προσφορά ενός αμαξιδίου. Επίσης, όμως, επιτυχία μπορούμε να θεωρήσουμε και το γεγονός ότι πλέον πολλοί αποδέχονται και σέβονται ένα ζώο, που θα περάσει μπροστά τους με αμαξίδιο. Αυτό σημαίνει ότι έχουν εξοικειωθεί με αυτή την εικόνα και είναι κάτι που μας γεμίζει με αισιοδοξία.
Ιδανικά, θα θέλαμε/ θα ήθελα στο μέλλον, να μειωθούν ακόμα περισσότερο οι ευθανασίες, να υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση για αυτά τα πλάσματα και όλα τα δεσποζόμενα και αδέσποτα ανάπηρα ζώα να κινούνται με αμαξίδιο και να μην μένουν καθηλωμένα.
–Ένα ζώο με κάποια μορφής αναπηρία χρειάζεται περισσότερη φροντίδα ή προσοχή εν συγκρίσει με τα υπόλοιπα;
Στις περισσότερες περιπτώσεις, ένα ζωάκι με κινητικά προβλήματα δεν απαιτεί πολύ μεγαλύτερη φροντίδα σε σχέση με ένα αρτιμελές. Αυτό που χρειάζεται είναι να παραμένει καθαρό και να κινείται τακτικά, για να αποφύγουμε έλκη κατάκλισης, ουρολοιμώξεις κλπ. Χρειάζεται να του αλλάζουμε συχνά πάνες και να συμβουλευόμαστε τον κτηνίατρο, που το παρακολουθεί. Προσωπικά, έχω υιοθετήσει δύο αναπηράκια και μπορώ να πω ότι η φροντίδα τους δεν είναι απαιτητική. Ειδικά όταν τους αλλάζουμε πάνες, θυμόμαστε τα παιδιά μας όταν ήταν μωρά…
–Πόσο καλυτερεύει η ποιότητα ζωής του ζώου μετά την πρόληψη συγκεκριμένης βοήθειας και πως επιτυγχάνεται η ενσωμάτωση στο σώμα του;
Σύμφωνα με τη Διδάκτορα Ορθοπεδικής Χειρουργικής του τμήματος Κτηνιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Σοφία Ζώη, επίσημη συνεργάτιδα της Plus2feet, ένα ζώο, που κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, μπορεί να έχει ελευθερία και αυτονομία κίνησης, που κινητοποιεί τον κορμό του σώματος και τα υγιή άκρα, τονώνοντας μυικά ολόκληρο το σώμα και καταπολεμώντας τη μυική ατροφία, που προκαλεί η μόνιμη κατάκλιση. Επίσης, με τη χρήση αμαξιδίου αίρεται η κατάκλιση, ενώ ταυτόχρονα μειώνεται η υγρασία στο τρίχωμα του ζώου και έτσι επιτυγχάνεται η καθαριότητα, που είναι θεμελιώδης ανάγκη ενός ανάπηρου ζώου. Η εφαρμογή του αμαξιδίου αίρει επίσης την πολύ συχνά παρατηρούμενη κατακράτηση ούρων, που μπορεί να οδηγήσει σε ουρολοιμώξεις, εξίσου απειλητικές για τη ζωή των ζώων αυτών. Η κινητοποίηση που προσφέρει ένα αμαξίδιο δίνει ένα επιπλέον κίνητρο στα ζώα με κινητικά προβλήματα, που με την προσαρμοστικότητα που εμφανίζουν, ζουν τη ζωή τους χωρίς καμία έκπτωση στη χαρά και τη συντροφικότητα.
—Πόσες περιπτώσεις ζώων με αναπηρία έχουν βοηθηθεί στην πόλη της Λάρισας;
Δεκάδες κηδεμόνες από τη Λάρισα, αλλά και από όλη τη Θεσσαλία, έχουν απευθυνθεί σε εμάς. Πολλά δε από αυτά τα ζωάκια τα βλέπω όταν ανεβαίνω στη Λάρισα και η χαρά μου είναι κάθε φορά μεγάλη.
-Εκτός από τα γεωγραφικά όρια της Ελλάδας ασχολείσαι και με περιπτώσεις ζώων στο εξωτερικό;
Η Plus2feet έχει εδώ και πολύ καιρό επεκταθεί και εκτός ελληνικών συνόρων, στέλνοντας τακτικά αμαξίδια σε Κύπρο, Ολλανδία και Γερμανία. Περιστασιακά έχουμε στείλει στις ΗΠΑ, στην Ινδία, στο Λίβανο και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Τελευταία μας αποστολή πραγματοποιήθηκε στην εμπόλεμη Ουκρανία.
–Τι χρόνος αναμονής υπάρχει συνήθως για την κατασκευή ενός τέτοιου αμαξιδίου;
Είναι πολλοί οι παράγοντες, που καθορίζουν τον χρόνο παράδοσης ενός αμαξιδίου και όχι μόνο η κατασκευή. Πρέπει να υπολογίσουμε την αγορά υλικών, το ράψιμο των καθισμάτων και τη μέτρηση του ζώου κατ’ οίκον. Σε μια κανονική περίοδο, ο χρόνος αναμονής υπολογίζεται περίπου στη μία εβδομάδα με δέκα ημέρες.
–Έχεις την απαιτούμενη συμπαράσταση σε αυτό που κάνεις από δημόσιους, δημοτικούς και ιδιωτικούς φορείς κι αν ναι, με ποιον τρόπο;
Τον τελευταίο χρόνο η Plus2feet έχει την πολύτιμη αρωγή της Ευρωπαϊκής Πίστης, της κορυφαίας ασφαλιστικής εταιρίας στην Ελλάδα. Έχουμε δημιουργήσει το πρόγραμμα walking together, με το οποίο καλύπτεται πλήρως το κόστος των αναπηρικών αμαξιδίων, που προορίζονται για αδέσποτα, που φιλοξενούνται σε καταφύγια ή σπίτια εθελοντών. Όσον αφορά τον δημόσιο τομέα, συνεργαζόμαστε με ερευνητικούς οργανισμούς, όπως το Εθνικό Κέντρο Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης (ΕΚΕΤΑ) και η Κτηνιατρική Σχολή του πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Από φιλοζωικής πλευράς, συνεργαζόμαστε στενά με την Αστική Πανίδα του Δήμου Αθηναίων.
–Ποιες είναι οι εντυπώσεις του κόσμου αναφορικά με το επάγγελμα σου, ποιους προβληματισμούς, φόβους ή ανασφάλειες σου εκφράζουν;
Η αφοσίωσή μας στο αναπηρικό αμαξίδιο είναι τόσο μεγάλη, που μόνο θετικό αντίκτυπο έχει. Συνήθως ο κόσμος αντιδρά θετικά σε κάτι καινοτόμο, το οποίο είναι παράλληλα και λειτούργημα. Όσοι δεν γνωρίζουν για την κατασκευή αναπηρικών αμαξιδίων, εκφράζουν ενθουσιασμό, ενώ όσοι το γνωρίζουν, με ρωτούν πληροφορίες και λεπτομέρειες για τη δουλειά μου.
–Πως κρίνεις το επίπεδο φιλοζωίας στη Λάρισα και τι περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν προς όλες τις κατευθύνσεις ;
Δύο επαρχιακές πόλεις μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση, όσον αφορά τη φιλοζωική παιδεία, κυρίως σε ατομικό επίπεδο (πολλοί ευαισθητοποιημένοι γονείς): η μία είναι η Λάρισα και η άλλη είναι η Ρόδος. Στη Λάρισα υπάρχουν πολλοί ενεργοί φιλόζωοι εθελοντές, οι οποίοι με τα δικά τους μέσα καταφέρνουν μερικές φορές το ακατόρθωτο και τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Επίσης, πολλοί είναι οι ευαισθητοποιημένοι κηδεμόνες, που έχουν προσφέρει στο ανάπηρο ζωάκι τους ένα αμαξίδιο, ενώ παρατηρώ κάθε φορά που ανεβαίνω στη Λάρισα, ότι όλο και περισσότεροι έχουν υιοθετήσει ένα κατοικίδιο ζώο. Δυστυχώς, σε κάποια χωριά της Λάρισας ακόμα ακούμε για κακοποιήσεις ζώων, όπου εννοείται πως φταίει ο άνθρωπος που κάνει κακό σε ένα ζωάκι, αλλά επιρρίπτω την ίδια ευθύνη και σε αυτούς που βλέπουν και δεν μιλούν. Η καταγγελία και το σπάσιμο της σιωπής είναι μια καλή αρχή να αλλάξουν κάποια πράγματα σε όλη τη χώρα. Οι Δήμοι και οι διάφοροι φιλοζωικοί φορείς μπορούν να συμβάλλουν στην αλλαγή νοοτροπίας σε σχέση με τα ζώα, πραγματοποιώντας ενημερώσεις, φιλοζωικές ημερίδες και εκδηλώσεις, προκειμένου να καταρριφθούν μύθοι και να αντικατασταθούν με ουσιαστική και επιστημονική γνώση. Οι Λαρισαίοι είναι δεκτικοί και θετικοί σε τέτοιες προσκλήσεις – προκλήσεις και εγώ προσωπικά ευελπιστώ η μεγάλη αλλαγή να ξεκινήσει από την πόλη της Λάρισας.
